Skúrin(n) varð mikilvægt athvarf okkar á meðan öllum hefðbundnum stefnumótum tónlistarinnar var frestað um óákveðinn tíma. Þar sem við höfðum ekki annað í huga en að máta hver á öðrum hvaðeina sem hringlaði á milli eyrnanna, kom það okkur skemmtilega á óvart hvernig þessir fundir urðu að ómissandi reglulegri músíkalskri sáluhjálp.
Það er ekki sjálfsagt, hversu vel sem músíkantar þekkjast – að þeim gangi vel að flétta saman frásagnir sínar án þess að vera krónískt sammála síðasta ræðumanni eða þurfa alltaf að hafa orðið sjálfur. Traust á eigin framlagi er lykilatriði í öllum spuna. Forvitni um framvindu er annað lykilatriði. Að njóta ferðarinnar og segja söguna af henni í rauntíma er kannski lykillinn sjálfur.
Kjartan Valdemarsson spilar á píanó og hljómborð, Óskar Guðjónsson á saxófóna og Pétur Grétarsson á slagverkshljóðfæri. Þeir hafa á sameiginlegri samvisku býsna margar músíkmínútur.
Skúrin(n) became a sanctuary for us during a time when musical gatherings were temporarily postponed. Since our immediate concern was simply to share with each other whatever was resonating between our ears it was a pleasant surprise when our sessions became a regular cathartic musical necessity.
No matter how well musicians know each other, the successful weaving of individual voices into a coherent narrative is far from given. Successful improvisation is dependent on several key elements. To trust your own contribution is one. Curiosity about the development is another. To enjoy the journey and to share the realtime narrative is perhaps the key itself.
Kjartan Valdemarsson plays piano and keyboards, Óskar Guðjónsson the saxophones and Pétur Grétarsson the percussion instruments. They have left a considerable amount of music in their collective wake.
